De 18-jarige Doris is een eenvoudig meisje uit een provinciestadje en werkt als typiste bij een advocaat. Op een dag neemt ze geen genoegen meer met dat weinig opwindende leven en besluit "een glans" te worden. Ze neemt ontslag op haar werk waar ze haar opdringerige werkgever eens goed de waarheid inpepert, is korte tijd figurant bij het toneel en kan door haar rivale een hak te zetten zelfs een klein spreekrolletje krijgen. Een eerste keer schittert Doris, maar als haar leugentjes uitkomen, neemt ze de vlucht. Ze steelt een pelsmantel uit de vestiaire en trekt naar Berlijn, waar ze met haar uiterlijk de wereld denkt te kunnen veroveren. De enige kans om op te stijgen in de maatschappij ziet Doris in relaties met mannen, maar al snel wordt duidelijk dat die meestal enkel zin hebben in een flirt. Tot ze Ernst ontmoet, een man die net door zijn vrouw verlaten is. Hij neemt haar in huis en wil behalve haar gezelschap en hulp, helemaal niets van haar. Hij is de eerste die haar niet als lustobject beschouwt en daardoor wordt Doris voor het eerst echt verliefd. Wanneer er een brief van Ernsts vrouw komt waarin die het weer goed wil maken met haar man, verbergt Doris die, tot ze begrijpt dat Ernst nog steeds van zijn vrouw houdt en het verschil in cultuur tussen hem en haar toch eigenlijk onoverbrugbaar is. Dat inzicht loutert haar en ze geeft het op om hoger op te willen klimmen: "Op de glans komt het namelijk misschien helemaal niet zo erg aan", is haar laatste bedenking.

Van wat een schelmenroman lijkt te zijn, maakt Irmgard Keun op meesterlijke wijze een bildungsroman. Ze presenteert het naïeve dagboek van een meisje dat door het leven geleerd wordt. Anders dan het drogbeeld van de American dream waarin iedereen van de laagste sociale klasse het tot president kan schoppen, houdt Keun in Het kunstzijden meisje een pleidooi voor realistische dromen. Dat betekent niet dat hier de vrouw aan de haard gepropageerd wordt, integendeel. Er wordt een sterke persoonlijkheid beschreven en een scherpe analyse van verschillende types mannen gemaakt. Geen sloganesk feminisme dus, maar een emancipatorisch verhaal. Dat en Keuns subtiele observaties van het Duitsland in de jaren '30, dat mensen begint uit te sluiten, maakte van Het kunstzijden meisje voor de nationaal-socialisten een subversief boek. Een intelligente, stilistisch verfijnde en scherpzinnige roman van een schrijfster die na haar eclatante succes in de jaren '30 verboden lectuur werd en pas in de jaren '70 werd herontdekt. [Carl De Strycker] Verberg tekst

Een tragikomische literaire schelmenroman over identiteit, klassenverschillen en ambitie. Begin jaren 30 werkt de nog geen 20-jarige Doris als stenotypiste bij een opdringerige advocaat in een provinciestad in Duitsland. De kleinburgerlijkheid verstikt haar. Ze verhuist naar Berlijn om een ‘glans’ te worden, een dame die het maakt in het leven, desnoods via een man. Ze worstelt met het vinden van de juiste man en het navigeren door de complexe sociale kringen. Door haar observaties rekent ze op charmante wijze af met het huwelijk, de rassenwaan, het literaire snobisme en de moraal van de rijken. Scherp en met humor geschreven. Met name geschikt voor een literaire lezersgroep. Irmgard Keun (Berlijn, 1905 - Keulen, 1982) was een wereldberoemde Duitse schrijver. Ze schreef meerdere boeken. Haar werk werd in meer dan vijftien landen uitgegeven. 'Het kunstzijden meisje' werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1932.*