Dit eeuwenoud sprookje is verteld in omgekeerde volgorde. Het is niet de kwaadaardige heks maar het zijn Hans en Grietje die de boosdoeners zijn en de heks in de oven duwen. Wilgrid is een zachtmoedige heks die veel kan verdragen. Wanneer Hans en Grietje bijna haar hele huis opeten en de boel op stelten zetten, doet het haar niets. Ook al verdwijnt ze zelf in de oven, ze laat het gebeuren. Maar wanneer de toverstokken in hun handen komen, breekt er paniek en woede uit bij Wilgrid de zachtmoedige; dat is het einde van haar geduld. Hans en Grietje belanden alsnog in de kookpot en Wilgried kan haar huisje vernieuwen.

Wilgrid de heks ziet eruit als een kopvoeter: haar lichaam zit verscholen in een gigantische pinhoed, en alleen haar gezicht, handen en voeten zijn zichtbaar. In overwegend oranje kleuren huppelen ze door elkaar en maken chaos alom –vooral de cover is mooi. Leuk gedaan, maar toch is het niet echt een boeiend en vrolijk verhaal geworden. Sprookjes blijven soms misschien beter in hun eigen kleedje zitten zoals ze ooit bedacht zijn?